Powstanie w Getcie Warszawskim było pierwszym tak dużym zrywem na terenie okupowanej Polski, pierwszym na terenie miasta w okupowanej przez III Rzeszę Europie. I jednym z dwóch wielkich powstań zbrojnych w Warszawie. Mija 80 lat od tamtych wydarzeń.
W ramach polityki hitlerowskich Niemiec, kluczową rolę odgrywał rasizm. W planach eksterminacji pierwsze miejsce zajmowali Żydzi. Od 1940 roku ludność żydowska z Warszawy zamykana była na terenie getta, zamkniętej dzielnicy w północno-zachodniej części centralnej Warszawy. I nie tylko, Niemcy siłą zwozili tam Żydów z innych miast, głównie Łodzi i rejencji ciechanowskiej. W dzielnicy panowało ogromne przeludnienie – mieszkało tam 450 tysięcy ludzi. A to oznaczało gęstość zaludnienia 146 tys. osób na kilometr. I trzy osoby na jedną izbę mieszkalną. Takie przeludnienie sprawiało, że szybko pojawił się głód, choroby zakaźne. Okupacyjne władze zakazywały jakichkolwiek kontaktów mieszkańców aryjskiej strony miasta i getta.
Od lipca 1942 roku zaczęło się wywożenie mieszkańców getta do obozu zagłady w Treblince. Do września Niemcy wywieźli 265 tysięcy – 300 tysięcy mieszkańców getta. W styczniu 1943 roku okupanci zorganizowali kolejną akcję likwidacyjną, tzw. akcję styczniową. W tym samym czasie zaczęły się organizować żydowskie organizacje zbrojne. 19 kwietnia 1943 roku wybuchło Powstanie. Do walki przeciwko machinie III Rzeszy stanęły organizacje zbrojne, m. in. Żydowska Organizacja Bojowa, Żydowski Związek Wojskowy, Armia Krajowa Dowódcami powstania byli m. in. Mordehaj Anielewicz, Marek Edelman. W trakcie tłumienia powstania hitlerowscy Niemcy dopuszczali się wielu okrucieństw i zbrodni na mieszkańcach getta oraz przeprowadzali liczne masowe egzekucje. Powstanie upadło, było jednak pierwszym tak dużym wystąpieniem zbrojnym w okupowanej przez hitlerowskich Niemców stolicy europejskiego państwa.