Niesprawdzony fachura zza granicy. Wybitny i drogi trener klubowy, który nie umie prowadzić reprezentacji. A może natchniony przedstawiciel polskiej myśli szkoleniowej. Trwają dyskusje o tym, kogo zrobić selekcjonerem piłkarskiej kadry. Tymczasem nieważne jest to czy, i na jakiego zmieni się selekcjonera. Ale jaki będzie system pracy z reprezentacją. Opracowany na lata i na dekady. W Polsce go nie ma. I nigdy nie było. Dlatego sukcesy są jedynie epizodyczne.
Wszystko już było. Trener z konkursu Wojciech Łazarek. Selekcjoner Janusz Wójcik wybrany w Audiotele. Był Franek Smuda co miał czynić cuda. I Waldemar Fornalik, który warsztat posiada, ale spalił się, będąc wcześniej wyłącznie szkoleniowcem klubowym. Włodarze polskiej piłki wybierają selekcjonerów pod wpływem emocji, chwili, mediów i opinii publicznej. Nie patrzą na to, że jak dotąd prawie każdy selekcjoner, który odniósł sukces miał jakąś funkcję przy reprezentacji. Szkoleniowy wyłącznie klubowi zazwyczaj przegrywali. W ostatnich latach – wcześniej sukces odniósł Antoni Piechniczek. Przede wszystkim jednak brak jest pracy systemowej. Ustalenia na przykład zasady, że selekcjonerem będzie zawsze trener młodzieżówki. Albo jakiejś innej. Ale stałej i żelaznej. Niezmiennej. ‘
Niemcy – jedenastu selekcjonerów w sto lat
Hansi Flick w Niemczech jest selekcjonerem numer 11 od 1926 roku. Prawie stu lat. Czesław Michniewicz jest również selekcjonerem nr 11. Ale w ostatnim dwudziestoleciu! Niemców prowadzili Otto Nerz (zajął trzecie miejsce na MŚ 1934 roku we Włoszech). Sepp Herberger (pierwsze mistrzostwo Świata dla RFN w roku 1954 w Szwajcarii). Helmut Schoen (mistrz Europy 1972, Mistrz Świata 1974). Jupp Derwall (mistrz Europy 1980, wicemistrz Świata 1982). Franz Beckenbauer (wicemistrz Świata 1986, mistrz Świata 1990). Berti Vogts (mistrz Europy 1996). Erich Ribeck. Rudi Voeller (wicemistrz Świata 2002). Juergen Klinsmann (trzecie miejsce MŚ 2006). Joachim Loew (wicemistrz Euro 2008, trzecie miejsce MŚ 2010, trzecie-czwarte miejsce ME 2012 i 2016, Mistrz Świata 2014). Wreszcie Hansi Flick. Niemcy mają na przestrzeni stu lat JEDENASTU SELEKCJONERÓW. CZTERY tytuły MISTRZA ŚWIATA. TRZY tytułu MISTRZA EUROPY.
Biało – Czerwoni – selekcjonerzy z kapelusza
Polacy? Też było jedenastu selekcjonerów. Ale od 2000 roku! To Jerzy Engel, Zbigniew Boniek, Paweł Janas, Leo Beenhakker, Stefan Majewski, Franciszek Smuda, Waldemar Fornalik, Adam Nawałka, Jerzy Brzęczek, Paulo Sousa, Czesław Michniewicz. Od roku 1970 byli selekcjonerami Kazimierz Górski, Jacek Gmoch, Ryszard Kulesza, Antoni Piechniczek, Wojciech Łazarek, Andrzej Strejlau, Lesław Ćmikiewicz, Henryk Apostel, Władysław Stachurski, Antoni Piechniczek po raz drugi, Krzysztof Pawlak, Janusz Wójcik. A łącznie, od roku 1922 selekcjonerów było aż 69!Nie bronimy Czesława Michniewicza. Ostatnią aktywnością medialną sobie nie pomógł. Ale histeryczne i nerwowe decyzje do niczego nie prowadzą. Jeśli Michniewicza zmieniać, to należy wybrać następcę z najwyższej półki, na kilka lat (do 2026 roku przynajmniej) i od razu wyznaczyć potencjalnych następców, którzy powinni go w przyszłości zastąpić. Jeśli Michniewicz ma zostać, też trzeba wyznaczyć mu zadania (poprawa jakości gry, awans na Euro, tam dobra gra, awans na MŚ) i również wybrać następców.
Jakie kryteria
Mniej ważne jest to, czy selekcjoner ma być z Polski, czy zagranicy. Jeśli obcokrajowiec, musi to być ktoś z dorobkiem reprezentacyjnym. Np. twórca sukcesów Szwajcarii Vladimir Petković, Argentyńczyk Marcelo Bielsa, Hiszpan i twórca sukcesów Belgów Roberto Martínez. Jeśli Polak, to albo ktoś klasy Henryka Kasperczaka (choć w jego wypadku wiek i brak pracy w ostatnich latach raczej przekreśla jego kandydaturę). Jeśli nie, to ktoś, kto choć pracował już w kadrze. A więc Maciej Skorża, Jan Urban, Jacek Magiera jak najbardziej tak. Marek Papszun – absolutnie nie. A jeśli, to na zasadzie, że dostaje na jakiś czas młodzieżówkę, a potem dopiero dorosłą kadrę.