Idealny dla aktywnych. Niezły jako pies do towarzystwa. Choć, w przeciwieństwie do ogara polskiego niezbyt nadaje się do bloku, a jako pies obrończy z pewnością przegra konkurencję z owczarkiem podhalańskim. Gończy polski to kolejna nasza rasa, która w ostatnich latach stała się modna.
Obok ogara polskiego gończy polski jest kolejną rodzimą rasą psa myśliwskiego z grupy 6: psy gończe i rasy pokrewne. Psy te występują częściej od ogara polskiego. Tłumaczyć można to modą, ponieważ ogarus jest w codziennym obcowaniu zdecydowanie łatwiejszy. Zaś osoby polujące z gończakami nie stanowią w naszym kraju jakiejś szczególnie licznej grupy.
Historia rasy
Powstanie obu ras (ogara i gończego) jest związane z istnieniem tradycji polowań z psami, która w szczególności była kultywowana w XVII wieku w Polsce. Z tego okresu w literaturze pochodzą opisy 2 różnych odmian psów gończych: cięższej (ogar) i lżejszej (gończy). Z rozmaitych źródeł wynika, że gończego używano do polowań jeszcze po I wojnie światowej, zwłaszcza na trudniejszych terenach, ponoć specjalizował się w „pracy” w górach. Wzorzec rasy opracował polski kynolog Józef Pawłusiewicz. W 1983 roku rasę uznał Związek Kynologiczny w Polsce, ostatecznie zatwierdzono ją dopiero w 2006, w sensie formalnym jest to stosunkowo młoda rasa.
Jak wygląda gończy?
Jest to pies raczej średniej wielkości, wysokość w kłębie powinna wahać się w granicach 50-59 cm (psy w górnych granicach, suki w dolnych). Opisany jako pies o solidnym kośćcu ale nie może sprawiać ważenia ciężkiego; zwłaszcza należy to podkreślać w przypadku psów myśliwskich, ras aktywnych. Charakteryzuje go mocno umięśniony grzbiet, szerokie lędźwie i bardzo głęboka klatka piersiowa. Umaszczenie czarne podpalane lub kasztanowe podpalane płowe. Włos ma twardy i przylegający do ciała.
Pies z charakterem
Uchodzi z świetnego psa myśliwskiego, odznaczającego się aktywnością i odwagą oraz zwinnością. Ze względu na wrodzoną serdeczność, którą będzie przejawiał wobec wszystkich członków domowego ogniska, można go polecić jako psa do towarzystwa. Wyłącznie jednak dla rodzin lubiących aktywnie spędzać czas, które zapewnią gończemu odpowiednią dawkę ruchu. W przeciwnym razie pies będzie tył, czego następstwem będą choroby. Znane są też przypadki czworonogów przysparzających problemy behawioralne z powodu nadmiaru energii nie znajdującej ujścia i narastającej frustracji. Pozostawiony sam w zamknięciu będzie wył a głos ma bardzo donośny i potrafi dobyć niezwykle żałośliwy zaśpiew.
Z powyższych powodów zdecydowanie nie poleca się gończego do bloku (szkoda psa). Jako pies gończy doskonale natomiast funkcjonuje w sforze, znakomicie będzie czuł się w większej, psiej ekipie. Podobnie jak ogar posiada walory psa stróżującego, wykazuje nawet więcej rezerwy do obcych niż przymilny ogarus. Można na niego liczyć: ogłosi szczekaniem każdego rodzaju nietypową sytuację, zmianę w otoczeniu czy pojawienie się kogoś nowego. Należy w tym miejscu uczynić rozróżnienie między psem obronnym oraz stróżującym w węższym znaczeniu. Gończy jest pozbawiony agresji jaka jest niezbędna by czynnie bronić terytorium czy też członków sfory (rodziny), poprzestanie jedynie na szczekaniu. W tym znaczeniu znakomitym psem obronnym jest owczarek podhalański, inna świetna polska rasa.
Specjalność: tropienie dzików i jeleni
Uchodzi za bardzo łatwego w szkoleniu psa myśliwskiego dzięki inteligencji i intuicji. Jego specjalnością jest tropienie dzików i jeleni. Wykorzystuje się go również do polowań na lisy i zające. Inteligencja sprawia, że nie jest trudno ułożyć go jako psa do towarzystwa. Jak już wspomniano , do pewnego stopnia może spełniać rolę psa stróżującego. Oczywiście polowania psu
temu z powodzeniem mogą zastąpić rozmaite psie sporty. Aktywność jest warunkiem koniecznym do spełnienia, jeśli chcesz mieć gończego.
(Źródło: „Ilutrowana encyklopedia psów rasowych” Alain Fournier oraz doświadczenia własne)